W tym filmie najbardziej wymowne jest to, czego nie widać i to, co wybrzmiewa w krótkich scenach, które łatwo przeoczyć.

- troska o krzewy bzu, które mają być ozdobą obozu, w opozycji do tego, co w tym obozie robi się ludziom,
- matka Hedwig, która zastanawia się czy w obozie jest Żydówka, u której kiedyś sprzątała i której zasłon nie udało jej się kupić na ulicznej licytacji (pokazanie awansu społecznego Hedwig – z córki sprzątaczki staje się „panią na włościach”)
- przechwałka Hedwig, że mąż nazywa ją „królową Auschwitz” (z naszej perspektywy równie dobrze mógłby ją nazywać królową śmierci, wydźwięk byłby ten sam)
- ucieczka matki Hedwig, która uświadamia sobie, co się dzieje za murem i w przeciwieństwie do córki nie jest w stanie znieść tej wiedzy i być może bestialstwa, jakie dostrzegła w córce i zięciu
- popiół z krematorium płynący w rzece, w której kąpie się Rudolf z dziećmi i później scena szorowania dzieci w wannie
- kontrast między Rudolfem komendantem obozu koncentracyjnego a Rudolfem troskliwym ojcem
- scena podziału łupów – futra i sukienek (wybranie przez jedną z kobiet sukienki po Żydówce mniejszej od niej o połowę będzie mobilizacją do schudnięcia)
- Rudolf mówiący Hedwig komplement, że pięknie pachnie. Kobieta odpowiada, że to francuskie perfumy (perfumy odebrane przywiezionej więźniarce)
- Hedwig „zamawiająca” u Rudolfa czekoladę
- scena, w której Hedwig mówi do polskiej służącej Anieli, że gdyby tylko chciała, to jej mąż rozsypałby prochy Anieli na polu (w punkt nawiązuje do tego, że Hedwig jest „królową Auschwitz”, królową życia i śmierci, której jedno słowo może odebrać życie i ona doskonale o tym wie)
- scena z kałużą wody na podłodze, w której rozzłoszczona Hedwig wykrzykuje do polskiej służącej, że niech pamięta, jak dobrze jest u nich traktowana
- wrażliwość najmłodszego z synów Hossów, który jako dziecko ma jeszcze ludzkie odruchy – podgląda scenę prawdopodobnie zabicia więźnia za bójkę o jabłko i widać, że to co widzi go porusza. Mówi do siebie, że nie wolno mu patrzeć (być może tak uczyli go rodzice). Wystarczy nie patrzeć i ignorować – remedium na otaczające go zło.
- Sceny w noktowizji początkowo początkowo zbiły mnie z tropu – myślałam, że to sny lunatykującej córki Hossów. Dopiero wejście dziewczyny do domu, gra na pianinie kompozycji więźnia, a później podglądanie przez chłopca sceny konsekwencji bójki o jabłko uświadomiły mi, że to jedyne sceny ludzkich, współczujących odruchów dziewczyny z Oświęcimia (patrząc po domu w którym mieszka, pochodzi z raczej majętnej rodziny), przedstawione w opozycji do Hossów i pozostałych Niemców. Dlaczego w noktowizji? Może dlatego, że wszelka pomoc Żydom była tropiona i karana, więc dziewczyna została przedstawiona jakby była tropiona?
- Scena, kiedy do gabinetu Hossa wchodzi kobieta, z która zdradza żonę. Kim jest? Na pewno nie Żydówką, na pewno nie dobrowolną kochanką. Może jedna z polskich służących? Od razu skojarzyły mi się historie z książki „Przemilczane” o przymusowej pracy seksualnej w czasie II wś.
- Upór Hedwig, żeby za wszelką cenę pozostać w Auschwitz. Miejsce, które dla milionów było piekłem na ziemi, dla niej było rajem, upragnionym awansem społecznym, dostatkiem, sielskim życiem. Jest gotowa na rozłąkę z mężem, byle tylko móc tu pozostać.
- Pewna obojętność i dominacja Hedwig w relacji z mężem. Mając do wyboru pozostanie w pięknym domu, a opuszczenie go by rodzina mogła być razem, wybiera to pierwsze, dobra materialne. Kiedy Rudolf dzwoni do niej w nocy, pierwsza kończy rozmowę z pretensjami, że powinna spać, a on do niej dzwoni. Scena, w której Rudolf decyduje się powiedzieć jej, że zostanie przeniesiony (dopiero po tygodniu, bo nie mógł znaleźć odpowiedniego momentu) i jej irytacja i złość wymierzona w niego, kiedy siedzą w ogrodzie, a później rozmawiają na mostku na rzece. Wydaje się, że to ona jest dominująca w tym związku. Bycie dominującym w związku z kimś takim jak Rudolf Hosse, pokazuje z jakim typem człowieka mamy do czynienia w przypadku Hedwig.
- Raut nazistów i to, że Rudolf Hosse stojąc na balkonie zastanawia się jak trudno by było zagazować tych wszystkich ludzi. Metodyczność, podejście zadaniowe. Pokazanie co bycie komendantem obozu zrobiło z jego psychiką.
- Zestawienie scen Hossa schodzącego klatką schodową po raucie z współczesnymi scenami sprzątania muzeum w Auschwitz. Jego zniknięcie w ciemności. Dla mnie ma to dość prosty wydźwięk: zbrodniarz w pewnym sensie odchodzi w niepamięć, kilkadziesiąt lat później ludzkość będzie pielęgnować o pamięć o więźniach, nie o oprawcach którym wydawało się, że realizują ważny plan. Z drugiej strony banalność sceny sprzątania muzeum – podobna do banalności życia Hossów obok obozu zagłady. Zastanawiają mnie odruchy wymiotne Hossa. Na klatce schodowej nie widać śladów wymiocin. Czy to efekt zbyt dużej ilości alkoholu na raucie (raczej nie), jakiś dolegliwości chorobowych (z jakiegoś powodu był badany przez lekarza)?