Ostanie sceny z czasów współczesnych w Auschwitz, sprzątanie muzeum, przypomniały mi styl dokumentalny styl w jakim kończy się Caché, ogólnie cały film ma dokumentalny klimat, jednak nie ma tu kręcenia z ręki jak u von Triera, tylko zamierzone stabilne kadry. Dla mnie w w Strefie Interesów kontrast robi robotę, zestawienie stabilnych kadrów z randomowymi krzykami o rożnym natężeniu, barwie i odgłosami krematorium, zestawienie idyllicznego życia rodzinnego z koszmarem za murem. Jesteśmy tak często atakowani kontrastem i pięknymi rodzinnymi scenami, że aż robi się duszno i chce się krzyknąć ‚nie widzicie co się dzieje za płotem?’ prawie można się przez chwilę zapomnieć i nabrać, że oglądamy melodramat jednak po chwili uświadamiany sobie, że to nie bajkowe chmury nad ogrodem tylko para z pociągu przewożącego ofiary. Perspektywę widza może oddać tutaj postać matki, która nie potrafi być ‚ głucha’ tak jak córka, nie wytrzymuje i wyjeżdża. Film jest słodko-gorzki, reżyser pokazuje idylliczne sceny, (przypominające by the way obecne życie lub spędzanie wakacji przez Polaków na wsi, przez co na mnie osobiście to bardziej działa), żeby co chwilę nas uderzać kontrastem, montażem, dźwiękami, aż robi się niedobrze. Obrzydzenie czuje się też do bohaterów, szczególnie do postaci matki. Wczoraj widziałam film, gdy myślę o nim teraz to najpierw słyszę dźwięki, potem widzę kwiaty.