Twórcy tego filmu pojechali po bandzie, ale w dobrym stylu, bez epatowania, nadmiernej egzaltacji, kontrowersji (jak choćby przy okazji dość niesmacznego/ wymiotnego Elle). To, co wydawało się niemożliwe na papierze, o dziwo udało się w filmie — połączenie kilku kompletnie różnych od siebie opowieści, konwencji, stylów w sposób niemal organiczny — tak jakbyśmy oglądali 'found footage' nagrany na komórkę zostawioną gdzieś w paryskim metrze. Film przekonująco odbija dezorientację, zagubienie, samotność i jednocześnie absurdalność, komiczność naszych zmagań, poszukiwań. Przyznam się, że od dłuższego czasu unikam kina francuskiego, podobnie zresztą, jak i polskiego, mimo że je kochałem, wychowałem się na nim. Ostatnio nie mogę znieść tej ich sztuczności, pretensjonalności, arogancji wobec widza. W Personal Shopper jest też trochę tego i wiem, że łatwo obśmiać ten film. Co najmniej kilka rzeczy tam się nie klei, ale to nie ważne. Wręcz przeciwnie, tutaj wszystko jakoś pasuje (nawet to co się nie klei) — to połączenie 'Blink Ring' Sofii Coppoli z Egzorcystą/ Duchem w przedziwny sposób jednocześnie śmieszy i naprawdę straszy. PS Czepianie się stylu aktorskiego Kristen Stewart (jej manieryzmów, idiosynkrazji) jest nawet poniżej poziomu dziennikarzy pism typu Bravo Girl.