Prawdziwa wojna domowa, jak zwykle u Garlanda zresztą, toczy się między jego desperacką potrzebą powiedzenia czegoś ważnego i kulturowo znaczącego i jego umiejętnościami w tym zakresie.

Jak na film na wskroś polityczny jest obsesyjnie apolityczny i to aż absurdalne, jak bardzo powstrzymuje się od zajęcia jakiegokolwiek stanowiska. Nie dlatego, że ma jakiś antywojenny charakter, który molestuje teorię podkowy i kreuje strony konfliktu jako różne odcienie zła o niejednoznacznych motywacjach - po prostu tego tematu nie porusza. Jest tak bezpieczny, że bez słowa wyjaśnień związał sojuszem Teksas z Kalifornią, a potem jeszcze z Florydą. Co więcej, dopiero w ostatnim akcie decyduje się na przypisanie widocznych na ekranie osób do strony konfliktu. Scenariusz praktycznie w ogóle nie dotyka przyczyn wojny i skupia się na jej następstwach, co w teorii mogłoby dać reżyserowi naprawdę duże pole do popisu i szerokie granice do poprowadzenia uniwersalnej historii, w której tożsamość bohaterów i świat przedstawiony nie mają szczególnego znaczenia, a w praktyce sprawia, że jest niezwykle powierzchowny i zwyczajnie pusty. Sprawdza się to tylko w scenie ze snajperem, gdzie faktycznie nie liczy się, kto strzela - ważne jest, że ktoś strzela i trzeba przeżyć. Garland nie ma jednak nic do powiedzenia nawet w temacie korespondentów wojennych, mimo że toczy się w całości wokół ich środowiska, a fotoreporterzy uczestniczą ramię w ramię z żołnierzami w działaniach wojennych.

Całość zresztą wygląda jak fragment gry wideo i to również spory problem.

Przynajmniej można pośmiać się z lamentu konserwatywnych snowflake'ów, którzy tu na forum od miesięcy zapowiadali "demonizację białych mężczyzn" i "przedstawianie biednych kolorowych jako bohaterów", a dostali film, w którym temat mniejszości w ogóle nie występuje, a rząd USA nie dość, że został przedstawiony jako dyktatorski, to jeszcze ponosi sromotną klęskę.